Senin, 06 November 2017

Dosa Apa ya Allah

Kemarin abis maghrib, saya mampir ke toko perabotan. Beli palu. Saya ingat, saya punya rak bumbu (sejenis rak peralatan mandi yang warna putih) yang belum dipasang pasang sampe sekarang. Saya gregetan pengen masang dia di tembok, soalnya menuh menuhin meja. Sebetulnya dikasih paku sepaket sama rak nya. Tapi, pakunya paku bor. Sedangkan saya nggak punya mesin bor kan (yaiyalah). Mau minjem palu punya ibu kosan tapi punya beliau ilang. Daripada lama kan yaudah mendingan beli sendiri.




Terus saya pulang hujan hujanan, karena payungnya dipinjem temen kantor yang lagi hamil terus belum dibalikin, saya kasian sama bayi di perutnya takut kedinginan(?) alhasil... biarlah saya saja yang kedinginan.


Sampe kosan, masih dengan baju basah saya copotin mading styrofoam, agak digeser, biar nyisain tembok buat masang si rak bumbu. Terus saya ngukur ngukur sampe dapet tempat maku yang pas. Mulai lah saya memaku. Sendiri. Tok tok tok. Ih nggak nembus nembus. Oh mungkin kurang kenceng. Tok tok tok. Ih. Seisi rumah udah keberisikan tapi kok pakunya nggak nembus nembus juga. Oh kurang kenceng. Saya kerasin lagi, TOK TOK TOK! TAK!


WADAAAAWWWWH!


Wah.. jempol saya kepalu ternyata…


Aduh.. dia berdarah di dalem. Wah gimana ini. Sakit parah. Ah, tapi saya tau ini kalo dibiarin, darahnya bakal kering di dalem, terus jadi item, keliatan di kulit jadi tanda. Aaa nggak maaauuu. Saya liat darahnya makin banyak ngumpul bikin benjolan kecil. Akhirnya, saya paksa darahnya keluar.Oh Allah. Nyeri. Tapi darahnya keluar, sedikit sedikit.


Saya lanjutin maku. Tok tok tok. Nggak berhasil. Terus terusan nggak berhasil, padahal udah ganti pake paku beton. Dan tangan kiri saya nggak kuat lama lama megangin paku yang lagi dipukul palu. Jempolnya sakit ampun ampunan. Akhirnya saya menyerah.


Saya tutup pintu. Eh tapi, kenapa nggak masangnya di pintu aja ya. Kan pintu dari papan kayu. Pasti lebih gampang ditembus. Saya pikir


Nanti nanti komentarnya. Iya tau emang lagi nggak sehat otaknya :3


Akhirnya, dengan segenap niat saya memaku di belakang pintu. Tok tok tok! Wah kayanya membuahkan hasil. Paku paku paku. Eh bener udah nih kepasang. Saya cantolin si rak bumbu yang masih kosong.


Ini sebenernya perkiraan saya nggak bakal kuat nih paku kalo di pintu. Tapi mari kita coba. Saya taruh toples kaca kecil kecil di rak, satu satu. Garam dulu. Gula. Bon cabe. Eit, masih kuat dia. Belum goyang. Saya terusin sampe yang bawah penuh. Wah aman nih. Tidak ada turbulensi. Saya lanjutin ngisi bagian atas. Saos tiram, kecap manis-asin, botol minyak zaitun, tempat minyak goreng, dan sebagainya.


Saya tungguin sebentar. Biar kalau jatuh masih bisa ketangkep lah ya. Saya hitung sampe 5.


Satu. Dua. Tiga. Empat. Lima.


Wah aman. Paku dan rak nya terlihat steady.


Nah kan di rak gantung itu paling bawah ada kaitannya kan. Mulai lah saya cantolin, gelas kaca, terus teflon, dan panci kecil.


Saya tungguin lagi. Wah aman nih. Wuuuhh alhamdulillah seneng banget rasanya! Akhirnya kepasang juga.


Setel lah murotal di hp. Sambil bergumam-gumam ngikutin suara hp, saya mulai pungutin isi mading yang tadi saya copot copotin. Mau dipasang ulang. Ikut ikut ikut. Tiba-tiba


PRANG PRANGPRANGPRANGPRANG PRANG!!! GLOTAK!


Saya enggan menengok..


Tapi akhirnya saya tengok juga.. Allahuakbar…. Mak.. tolong..


Langsung pengen nangis saat itu juga. Rak bumbu saya, a-m-b-r-u-k. Ambruk.


Saya menghela napas panjang..


Ya Allah.. panci saya penyok.. toples garam gula pecah.. wadah minyak goreng lepas tutupnya. Sisanya bergelontaran di lantai. Diatas minyak minyak tumpah. Ya Allah.. dosa apa tadi siang..


Saya pungutin pecahan kaca dari lantai. Saya pisahin santan kemasan sama bumbu kemasan lain yang masih utuh. Bungkusnya saya cuci pakai sunlight… biar bersih dari minyak. Terus saya ambil ambilin panci.. yah.. penyok.. saya singkirin rak bumbunya. Yaudah.. yang penting sekarang saya pel dulu ini minyak.


Saya keluar ngambil pel-an, pas masuk, GLEDAK!!


Ya Allah hamba kepeleset


Perasaan saya nggak menentu. Akhirnya dengan panci penyok saya nyalain kompor, panasin air. Saya seduh susu. Terus saya duduk aja di lantai. Bengong.. sambil megang gelas panas. Saya diem aja.. sambil mainin minyak di lantai. Diem aja pokoknya. Ngambek abis.


Terus jongkok.. mainin minyak lagi. Pundung


Itu kamar berantakan banget lagi di lantai ada styrofoam sama isi isiannya. Sampah doubletip juga. Bubuk cabe, dan minyak. Yaudah dengan sisa sisa tenaga saya bersihin itu minyak.. saya pel 3 kali seisi kamar. Saya jemur di balkon lantai dua sapu kamar karena dia kena minyak. Barulah saya menata mading dengan hati gamang. Terus mandi dan bersih bersih.


Abis itu saya tidur tiduran aja. Bengong. Terus masih keinget ada tugas kantor makin bengong. Ya Allah dosa apa tadi siang ya kok begini amat. Lagi bengong tiba tiba dari luar kedengeran suara, KLOTAK!


Ah.. saya tau itu sapu yang saya jemur di balkon pasti jatoh. Ke bawah.


Ya.


Sip deh


Saya baru mau mulai buka laptop ketika saya ingat, gelas bekas susu belum dicuci. Yaudah cuci dulu deh. Pas saya liat. Gelas saya,


ada cicaknya


Gila kali


Plis ya Allah udahan becandanya dong ini kenapa jadi amsyong begini


Meledak meledak dah. Saya angkat itu gelas dengan penuh emosi. Keluar. Saya buang itu cicak sekalian sama gelasnya. Biarinnnn.


Pengen nangis engga keluar.


Waktu cerita, hampir semua orang bilang “Kenapa nggak minta tolong orang sih”, “YAAMPUN KAMU PINTER AMAT SIH IH”


Nggak tau, i usually fill my daily need by myself. Saya pikir itu emang hal yang bisa saya kerjain sendiri dan saya percaya (over pede berefek samping perut pusing dan kepala mules, jangan ditiru). Ya maksudnya... Yaudahlah sendiri aja repot repot amat, gitu.


Malemnya abis nugaskantor-yang-nggakdapet-inspirasi, ada temen nge-chatt, bilang itu jempol harus di kompres air hangat. Akhirnya manasin air sampe mendidih terus taruh di mangkok terus nyelupin jari kesitu


Lalu saya nge-chatt dia


“May... panas”


Dibales


“AER ANGET BUKAN AER PANAS! BELOM PERNAH KETEMPONG GALON YA LU”


Iyaiya. Dimarahin mulu sayanya.


Yang bikin saya pengen nulis ini adalah karena ternyata belum selesai hari kemarin. Hari ini saya pulang kantor, masuk kamar, saya lihat mading saya copot satu. Schedule board saya juga copot.


Yang saya betulin dengan senyum penuh arti. Mungkin pesannya Allah pengen ngasih tau orang orang "Wooy ini bocah plis jangan di contoh ya"


Saya percaya hukum kausalitas. Ini pasti akibat dari sesuatu tapi nggak tau apa. Mungkin saya pernah dzolim sama tukang rak. Au deh. Tapi saya tau ini Allah pasti nyelipin hikmah disini. Allah nggak akan pernah menimpakan sesuatu ke kita kalau nggak ada maksud ngingetin kita akan dosa kita.


Astaghfirullah. Ilahana ya rabbana anta maulana.

0 komentar:

Posting Komentar

statistics

Bukan pakar, mari sama-sama belajar. Pun bukan ahli, mari saling berbagi | Melangit dan Membumi

Diberdayakan oleh Blogger.

Contact